Ik start met het schrijven van dit blog op 24 juli 2023. Precies op deze dag is Jonna 2,5 jaar oud. En ik wil je graag vertellen over hoe ik flow in het moederschap. Dit blog zit al een tijdje in mijn hoofd en ik merk dat er al zoveel gebeurd door alleen al aan dit blog te denken.
Ik ben ontzettend dankbaar voor de manier hoe ik er kan zijn als moeder voor Jonna. En niet alleen voor Jonna, maar ook voor mezelf. Dat onze omstandigheden thuis zo zijn, dat ik deze bijzondere tijd helemaal kan invullen zoals bij ons past. Dat is echt niet vanzelfsprekend, dat besef ik me heel goed. Ik heb in geen tijden zo weinig geld verdiend, maar ik heb me ook niet eerder zo rijk gevoeld.
Dankbaar dus, dat ben ik. En dat geeft zoveel rust. Rust is niet iets wat ik altijd ervaren heb, ook niet voordat ik moeder werd. En het moederschap kent immers ook hele intense en pittige momenten. Ik deel erover in dit blog.
Laten we beginnen bij het begin.
Daar is ze!
Dat eerste moment dat Jonna op mijn borst lag, het was prachtig. Ze ging ook gelijk op zoek naar mijn tepel. Instinct is iets om vaker bij stil te staan denk ik. Jordi naast me, we voelden zoveel liefde. Het was zo bijzonder en tegelijkertijd vond ik het ook zo gewoon dat ze er was.
En dan begint het eerste jaar. Het beruchte eerste jaar van het moederschap zou je wel kunnen zeggen. Hoe vaak mensen wel niet gezegd hebben dat ik nog maar even moest genieten van de rust en vooral moest gaan slapen tijdens de zwangerschap is ontelbaar.
We hadden de 'mazzel' dat we in de covid periode zaten. Er was veel rust en dat was ook precies wat ik voor ons drietjes wilde. Niet te snel bezoek en eerst landen met elkaar. Dat ging vrijwel vanzelf, op wat liefdevolle grenzen aangeven na.
Ajna Tempel
In die tijd had ik nog 2 yogascholen. Of eigenlijk 1 yogaschool op 2 locaties (Heemskerk en Den Haag). Het was voor de studio een spannende tijd, dus een paar dagen na de bevalling zaten we met baby Jonna klaar voor de volgende persconferentie. De lockdown hield uiteindelijk mijn hele verlof aan en dat had 2 kanten. Voor mezelf als kersverse moeder was het heel fijn. Voor de studio was het natuurlijk minder fijn. Ook al was er een grote groep leden die bleven meedoen met de online lessen, financieel verlies was er sowieso.
Meebewegen met Jonna
Ik merkte dat ik vrij snel mee kon bewegen met het ritme dat Jonna me gaf. Ik had niet de wens dat iets sneller of anders moest gaan of dat we haar iets moesten leren (slapen bijvoorbeeld). Ik volgde de flow. Borstvoeding startte redelijk gemakkelijk op (dat heb ik uiteindelijk 25 maanden gedaan). Jordi was in dat eerste jaar voornamelijk thuis aan het werk, dat was erg fijn. We zaten met z'n drieën in een heerlijke baby bubbel.
En daar hoort ook bij: slapeloze nachten, ontroostbaar huilen, buikkrampjes, urenlang wiegen in de draagzak, alles onder de poep, hormonen alle kanten op, zorgen maken over kleine dingen, zorgen maken over grote dingen, onzekerheid, tandjes die doorkomen, frustratie, verlatingsangst, verlangen naar meer tijd voor mezelf, meer tijd voor werk willen, verlangen naar een plattere buik. Oef. Ja. Er waren ook zeker intense momenten in dat eerste jaar (en die zijn er nog steeds).
Doordat ik die momenten kon (h)erkennen, emoties kon toelaten en erover kon praten gingen ze ook 'vanzelf' weer voorbij. Ik zette het niet vast, maar ik draaide me om naar die ervaringen in mezelf en bewoog mee.
Dat maakt dat ik terugkijk op een prachtige periode, die dus niet alleen maar gevuld was met regenbogen en roze wolken. Of wel met regenbogen eigenlijk, er was immers zon & regen. Yin & yang. Het leven.
Van 2 naar 1 yogaschool
Toen de wereld weer meer open ging in de zomer na een lange lockdown merkte ik al snel dat het hebben van 2 yogascholen echt te veel was met hoe ik in het moederschap wilde staan. De beslissing viel om Den Haag (wat nog maar 15 maanden open was) over te laten nemen en door te gaan met Heemskerk. Dat was immers al zo lang mijn 'kindje' en de ruimte in het Piet Blom gebouw voelde ook echt als tweede thuis.
Het loslaten van de tweede locatie gaf ontzettend veel rust, ruimte en focus. Ik ging 2 dagen in de week naar Heemskerk en de andere werkzaamheden die komen kijken bij het runnen van een yogaschool waren thuis goed te combineren met Jonna. Net wanneer ze sliep of als Jordi vrij was kon ik die dingen doen.
Oppas
We hebben er bewust voor gekozen Jonna thuis te houden. Het allerbelangrijkste daarin is dat we het zo konden regelen met werk. We wilden (en konden) Jonna een rustig eerste jaar geven in haar eigen omgeving. Als het niet anders kon zouden we gekeken hebben naar een gastouder. Heel fijn dat deze gastouders en kinderopvang er zijn. Niet iedereen heeft de keuze om hun kind thuis te houden. Het allerbelangrijkste voor je kind is immers een fijne plek om te wonen en voldoende eten op tafel.
Ik zou het zo mooi vinden en het zoveel moeders gunnen als het verlof voor een van de ouders verlengd zou worden naar minimaal een jaar. In zoveel landen gebeurd dat al, hopelijk ooit ook in Nederland.
Natuurlijk kan het ook zijn dat je zelf de behoefte voelt weer te gaan werken. Er bestaan geen verkeerde keuzes. Zolang jij goed voor jezelf zorgt, dan merkt je kindje daar alles van. Mocht je kleine kindjes hebben: Stem af met jezelf en je kindje. Wat past er bij jullie & jullie leefsituatie? Misschien zijn je kinderen al groter: Geef jezelf de credits voor alles wat je gedaan hebt. Het is zoveel. Ouderschap is zo vol, veel en rijk. Je doet wat je kan en je doet dat fantastisch. Met de beste intenties. Echt hoor, daar mag je jezelf aan herinneren!
We wilden er voor Jonna wel graag iemand bij om mee te verbinden, iemand buiten de familie. Onze geweldige oppas Rozemarijn begon in het najaar 2021. Zoveel rust, geduld en begrip heeft zij. Ontzettend dankbaar zijn voor haar uurtjes zorgen, wiegen en spelen. Op dit moment past Rozemarijn nog steeds op, ze voelt soms helemaal onderdeel van de familie. Je leest dit vast Rozemarijn: dank je wel. Ik heb veel van je geleerd en je hebt me door onze gesprekken regelmatig vertrouwen gegeven in mezelf als moeder.
Dreumes Jonna
En toen ging Jonna van baby naar dreumes. Bij elke nieuwe fase die wat grotere veranderingen met zich mee bracht moest ik altijd even schakelen. Inchecken bij het moment, wat is er nu nodig voor Jonna en voor mezelf.
Jonna is een heel ondernemend en nieuwsgierig kind en gaat er graag op uit. Dat zorgde er dan ook voor dat ze met 7,5 maand al kroop. Met 16 maanden ging Jonna lopen en ging de wereld steeds een stukje meer open. Wat een genot om te zien, je herkent het vast als je kinderen hebt of kent in je omgeving.
We hebben veel verschillende lesjes gevolgd. Muziek op schoot, knutselklasjes, zumbini, peuterdans en sinds kort ook zwemles. Allemaal lesjes die we samen kunnen volgen. Dat is echt zo gezellig! Ik voel gelijk weer die dankbaarheid dat dat allemaal kan en dat er hier in Den Haag ook zoveel leuke opties zijn. Er zijn toffe kidscafes waar we wekelijks komen, dus voldoende kinderen om mee te spelen. Den Haag kent ook meer dan 500 speeltuinen. We hebben ze nog lang niet allemaal gehad ;)
De avonden dat ik lesgaf in de tijd van dreumes Jonna waren soms wel pittig. Minder slaap was er nog steeds, maar gelukkig functioneer ik best goed op korte nachten. In de avond naar huis rijden was soms wel heel vermoeiend. Maar ja, als dat het enige is...
Verandering Ajna Tempel
En toen kwam de huuropzegging van de yogaschool in het Piet Blom gebouw. Dat was wel even slikken. Geheel onverwachts was het niet, het gebouw stond al een hele tijd te koop. Toen het duidelijk werd dat het vinden van een nieuwe geschikte ruimte niet zo 1, 2, 3 geregeld was, ging ik de opties op een rijtje zetten en werd het me duidelijk dat ik wilde stoppen.
Als je erbij was, we hebben samen echt mooie maanden gehad met de 'Tempel familie'. Heel waardevol en ik denk er met een warm hart aan terug. Ik heb ook zo mijn eigen rituelen gehad om afscheid te nemen van de ruimte en toen het eenmaal zo ver was, was het ook ok voor mij. En wat een rust viel er over me heen, vrijwel direct. Er zijn natuurlijk dingen die ik mis, maar er zijn ook heel veel dingen die ik niet mis.
Fulltime moederrol
Ik werk nu vooral vanuit huis voor mijn online yogaschool en dat maakt dat ik meer tijd in mijn moederrol doorbreng dan voorheen. In de werkweek van maandag tot vrijdag ben ik meestal 3,5 dag met Jonna. Zaterdag werk ik, maar dan komen er regelmatig gezellige sociale afspraken voorbij. Ik heb wel de mazzel dat Jonna nog slaapt overdag. Meestal is dat 1,5 tot 2 uur, soms zelfs langer. In die tijd werk of studeer ik of neem ik even tijd voor mezelf.
Moeder ben ik uiteraard fulltime. Continue in de moederrol staan vind ik wat anders en vind ik ook intensief. Ook al kan ik goed spelen (zegt Jordi ;), vind ik spelen echt vermoeiend. Voor de 100ste keer thee zetten in de speelgoedkeuken is gewoon niet iets waar ik op aan ga. Ik vind het fijn om soms in de docentenrol stappen (of wat voor andere rol dan ook). Dat was wel iets waar ik een beetje mee aan het struggelen was (dat is een woord toch? ;)
Het voelde soms zo nutteloos, ook al begrijp ik heel goed dat er niets nutteloos is aan spelen met je kind en je kind verzorgen. Maar het gevoel was er en dat maakt me altijd nieuwsgierig. Het heeft me iets te vertellen. Dus in plaats van bedenken dat het nutteloze gevoel onzin is, ging ik mezelf vragen stellen.
Wat maakt dat ik me nutteloos voel?
Wat betekent dat eigenlijk, nuttig zijn?
Wat heb ik hierin nodig?
Wijze les
Het antwoord kwam uit een onzekerheid die ik goed ken: erkenning zoeken buiten mezelf. Als yogastudio eigenaresse was dat makkelijk te vinden, ik was veel onder de mensen en er was regelmatig contact met docenten. Nu ik meer thuis ben en ik daardoor minder mensen om heen heb, veranderde dat mee.
Dit inzicht helpt me om zachter voor mezelf te zijn. Het helpt me om dichter bij mezelf te komen. Al vind ik die omschrijving misschien niet een juist beeld geven van wat ik bedoel: Het helpt patronen, gewoontes en overtuigingen te herkennen en om te buigen of te helen. Het geeft me inzicht in de dingen die ik doe, op de manier zoals ik ze doe. En tegelijkertijd kan ik dan ook meer opgaan in het keukenspel van Jonna.
Deze les over mezelf kwam dus voort uit het gevoel dat ik fulltime in de moederrol sta. Het was een gevoel wat niet gebaseerd is op de werkelijkheid. Het is ook niet waar. Ik geef immers wekelijks een avondles vanuit huis, soms twee avonden. Ik film lessen voor in de videotheek, geef soms les op locatie, ik geef buitenyoga en doe een studie tot holistisch therapeut. Kortom, ik ben ook bezig met andere dingen. En daar heb ik in ieder geval een hele dag de tijd voor in de week, soms zelfs twee dagen. En dan wat uurtjes tussendoor of in de avond. En daar ben ik heel blij mee! Het is fijn om meerdere 'rollen' van mezelf voeding te kunnen geven.
Rust en ruimte
In mijn eigen leven is er tijdens mijn jeugd veel gebeurd. Er waren veel wisselingen en onrust. Iets waar ik nu samen met mijn ouders heel goed naar terug kan kijken. Ook door in gesprek te gaan. En immers, alle ouders doen alles met de beste intenties en binnen wat ze kunnen. Ik besef me ook dat mijn moeder tijdens die eerste jaren van mijn leven ook thuis was. Ze heeft gezorgd voor rust en ruimte. Dat ik dat nu ook kan geven aan Jonna, geeft een enorme verbinding met mijn moeder.
Die rust en ruimte is ook iets wat de afgelopen tijd meer is ingedaald in mezelf. Ik kan niet een duidelijke gebeurtenis aanwijzen dat dat veranderd heeft, maar het nadenken over dit blog hielp er ook bij. Het is een proces geweest en dat proces is nog steeds gaande. Ik vind nu meer toestemming in mezelf dat ik mag genieten van deze tijd met Jonna. Genieten deed ik al, maar er is nu een ander gevoel in mij aanwezig. Een gevoel van rust en ruimte. Deze tijd is zo waardevol. En zoals iedereen 100x zegt: Het gaat zo snel.
Dat betekent natuurlijk niet dat de komende jaren alles gemakkelijk zal gaan en dat ik altijd zin hebt in die speeltuin. Maar als deze rust mijn basis is, kom ik daar telkens weer naar terug.
En nu is Jonna peuter
Al een half jaar hebben we een peuter in huis. En we zijn bijna 8 maanden verder van de studiosluiting, oftewel van deze wending in mijn leven. Zoals ik dit blog begon, ik ben ontzettend dankbaar dat ik zo aanwezig kan zijn in het leven van Jonna. Dat ik daarnaast werkzaamheden en studie heb die me lekker bezig houden op een ander vlak. En hoe fijn dat er mensen zijn die genieten van mijn platform en ik dit werk dus ook kan doen. Mijn 'ondernemersmind' zit niet stil, ik heb zoveel ideeën. Ik schrijf ze op en bewaar ze voor als er weer meer ruimte komt om die ideeën uit te voeren.
Vanaf half september start Jonna 2 ochtenden bij de peuteropvang. Een nieuw stapje waar we allebei aan toe zijn. Ik ben benieuwd hoe ik mezelf daarin ga ontmoeten.
Dank je wel voor het lezen van mijn langste blog ooit. Je hebt het tot het einde gered :) Heerlijk om mijn gedachtespinsels en ervaringen op te schrijven en met je te delen. Ik hoop dat je er iets uithaalt voor jezelf.
Hoe sta jij in het leven op dit moment?
Hoe neem je beslissingen? (hoeft dus niet alleen over het ouderschap te gaan)
Kun je helemaal eerlijk gaan staan voor jezelf?
Neem je verantwoordelijkheid voor jouw leven?
Ik gun je die rust en ruimte namelijk ook! En het begint misschien wel bij zulke vragen te stellen. Mocht dit blog iets in je triggeren, dan nodig ik je uit te verzachten, te ontspannen en te voelen waar het vandaan komt. Het antwoord komt misschien niet meteen, dus neem de tijd. Ik ontvang zoals altijd graag je berichtje als je er iets over kwijt wilt.
Onthoudt:
Jij bent genoeg.
Je doet genoeg.
Je hoeft niets te bereiken.
Liefs,
Marloes
Comments