Iedereen kent denk ik wel een moment in zijn of haar leven waarin je je het ene moment intens gelukkig voelde en het volgende moment enorm verdrietig. Soms is het onduidelijk waarom gevoelens alle kanten op gaan. Soms hebben ze een duidelijke oorzaak. Bij mij was het zo'n 2 weken geleden heel duidelijk. Ik ben namelijk ten huwelijk gevraagd en vlak daarna kreeg ik een miskraam (de 2e in korte tijd). Daar gaat dit blog over. Hoe mijn 2 weken waren, hoe de ervaring was en hoe ik er mee omging.
Geluk
Jordi en ik waren laatst 7 jaar samen en we gingen een hapje eten op het strand. Het was een zonnige en warme dag in september en mensen lagen op hun handdoeken op het strand. En daartussenin zaten wij, naast elkaar. We stonden stil bij ons jubileum. Ik had nog geen idee van het aanzoek, tot Jordi zijn cadeau tevoorschijn haalde en vertelde dat er een vraag bij hoorde.
'Wil je met me trouwen?'
'Ja, natuurlijk!'
En daarna zei ik ook nog zoiets als 'oh, eindelijk' :)
Tranen in mijn ogen, dit was echt hét moment besefte ik me! Ik kreeg in plaats van een verlovingsring een prachtige verlovingsketting. Wat hadden we een waardevol moment samen. Ik was op dat moment zwanger. Het was nog pril, 6,5 week, maar het voelde wel als echt zwanger zijn. Mijn lichaam was ook al helemaal aan het veranderen. We zagen een winterbruiloft voor ons met dikke buik, bijzonder toch hoe snel die fantasie kan gaan.
We zijn naar een strandtent gegaan en hebben lekker gegeten. Er was al wel wat spanning doordat ik vlak voor vetrek een kleine bloeding had. Dat kan rond die periode en hoeft niets te betekenen. Na het eten ging ik naar het toilet en zag ik dat het mis was, we moesten naar huis. Op de fiets begonnen de krampen en alles wees op een miskraam. Mijn vader was op Jonna aan het passen en het was heel gek thuiskomen. 'Pap, we gaan trouwen! En ik heb geloof ik een miskraam...' In ene hoorden die 2 dingen bij elkaar.
Verdriet
Ik was intens verdrietig de dagen die volgden en had de eerste dag veel pijn. Er was ook veel spanning in mij, want er stonden allerlei dingen op de agenda in de week die komen ging. Het was namelijk de eerste week dat Jonna naar de peuterschool zou gaan en Jordi ging een week naar Japan met zijn vader. Daarnaast werd mijn beste vriendin 40 en komt mijn eigen 40ste feestje in de buurt. Kortom 'daily life' ging door en het waren geen dingen die je even kunt verplaatsen. Waar ik kon maakte ik ruimte voor mezelf.
Ik ben in 'standje overleven' gegaan, heb veel chocola gegeten en heb mijn mat niet uitgerold. En dat was helemaal ok. Het was zelfs nodig, het was een soort keuze. Fysiek had mijn lichaam best lang nodig om te herstellen (vergeleken met de vorige keer), ik was vooral moe en zwak. Dus waar ik kon lag ik horizontaal te rusten of keek ik Netflix. Dat had ik eigenlijk een paar dagen nodig, maar doordat alles doorging nam ik een moment per dag om daar even in te zakken. Er was overgave.
Yoga in dagelijkse leven
Wat ik wel dagelijkse deed was reiki en meditatie. Kort en meestal in de ochtend in bed, maar het was een duidelijk incheck moment. Ik ben zo blij voor de jarenlange practice van yoga en meditatie op de mat, dat het op deze momenten een soort van in mijn dna zit. Ik loop niet weg van de situatie, ik ga het aan. Emoties en verlangens naar wat ik eigenlijk nodig had werden geparkeerd en dingen liepen zo veel mogelijk door. Mijn moment komt later, dat 'parkeren' ging heel bewust.
Dus ik ging vliegeren op het strand, ondersteunde Jonna in de spanning die ze voelde voor de peuterschool, we hadden knutselochtenden, gingen naar speeltuinen, ik was op het super geslaagde feestje van mijn vriendin, ging ballonnen kopen voor mijn eigen verjaardag, we waren op het strand met mijn moeder. Alles ging bewust, ik voelde de weerstand en moeheid en tegelijkertijd kon ik ook de mooie momenten zien.
Wat ik ook mistte in die weken was het om mijn familie en vrienden dichtbij me in de buurt te hebben. Ik woon echt heerlijk in Den Haag, maar wat had ik iedereen graag meegenomen. Langzaam aan begin ik ook hier wat mensen om me heen te vinden die bij me passen en dichterbij komen te staan. Het is zo belangrijk een community te hebben in je nabije omgeving, daar ben ik me op dit soort momenten extra bewust van.
Toelaten
En nu is Jordi weer thuis, kon ik even alle emoties laten gaan die eruit wilde, hij was er helemaal voor me. Afgelopen weekend was er veel ruimte voor mezelf. Ik had tijd alleen, een gezellig etentje met vriendinnen, duikjes in zee en netflix. Mijn verlangen de mat op te gaan komt ook weer terug en het schrijven van dit blog helpt mij in het helen. Kortom, alles wat even geparkeerd was kreeg de ruimte, ik liet het helemaal toe. En nu 3 dagen later voel ik me weer zoveel beter.
De verloving en de miskraam kan ik nu ook wat meer los van elkaar gaan gezien. Want jeetje, knijp me even: Ik ga trouwen!!! Ik vind het zo ontzettend leuk. Het hoe/wat/wanneer hebben we nog geen idee van, maar die ideeën zullen binnenkort ook wel gaan stromen.
Voor jou
Als jij op een plek bent op dit moment die uitdagend is, die pijnlijk is, die verdrietig is, dan hoop ik dat je de energie kunt vinden om mee te bewegen. Dat je mensen om je heen hebt om je te ondersteunen en dat je ook het geluk kunt zien in wat er op dat moment ook is. Vind een weg om je gedachten tot rust te brengen, vooral die gedachten die verlangen dat de situatie anders is dan dat ie is. Weet dat ook dit weer voorbij gaat en ik stuur je bij deze een dosis vertrouwen toe.
Dank je wel weer voor het lezen van mijn verhaal. En dank je wel alvast voor de reacties. Het verwarmd mijn hart dat zoveel mensen er wat aan hebben om mijn verhaal te lezen. Voor mij is delen helen. Deel gerust ook jouw verhaal met mij als het je helpt.
Heel veel liefs,
Marloes
Dit was 5 minuten na mijn JA-woord:
Comments